ការស្រាវជ្រាវជាច្រើនបានបង្ហាញថា ភាពឯកោ (Loneliness) គឺជាកត្តាហានិភ័យចំពោះសុខភាព ដែលអាចកើតឡើងទាំងនៅលើមនុស្សវ័យជំទង់ និងមនុស្សវ័យចំណាស់។ ជាងនេះទៅទៀត ភាពឯកោហាក់កើនឡើងម្ដងបន្តិចៗនៅក្នុងសង្គមមនុស្ស រហូតដល់គេគិតថា បញ្ហានេះគឺជារឿងធម្មតា។ ខណៈបញ្ហានេះ បានកើនឡើងកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរនៅអំឡុងពេល ការផ្ទុះឡើងនៃជំងឺរាតត្បាតកូវីដ១៩។

ថ្មីៗនេះ អ្នកស្រាវជ្រាវ បាននឹងកំពុងបង្វែរការផ្ដោតអារម្មណ៍ក្នុងការសិក្សាទៅលើបាតុភូតមួយដែលមានឈ្មោះថា «ការផ្ដាច់ខ្លួនចេញពីសង្គម – social isolation» ដែលជាទំនាក់ទំនងទូទៅនៃភាពឯកោ ប៉ុន្តែស្ថានភាពទាំងពីរនេះមានលក្ខណៈដាច់ដោយឡែកពីគ្នា។ ពាក្យថា «ឯកោ – Loneliness» គឺសំដៅទៅលើ អារម្មណ៍សោកសៅ ព្រោះតែមិនមានមិត្តភក្តិ ឬនរណាម្នាក់ទំនាក់ទំនងជាមួយ។ ប៉ុន្តែ «ការផ្ដាច់ខ្លួនចេញពីសង្គម – social isolation» គឺជាស្ថានភាពមួយ ដែលបុគ្គលមានគោលបំណងផ្ដាច់ខ្លួនពីសង្គម ឬចង់មានទំនាក់ទំនងតិចតួចបំផុតក្នុងសង្គម។

បន្ទាប់ពីមកស្វែងយល់អំពីលក្ខណៈ និងអត្តចរិត របស់មនុស្ស ដែលស្ថិតក្នុងស្ថានភាពពីរប្រភេទនេះ អ្នកស្រាវជ្រាវបានរកឃើញថា បុគ្គលដែលមានអារម្មណ៍​ឯកោ និងបុគ្គលដែលមានទំនោផ្ដាច់ខ្លួនពីសង្គម សុទ្ធតែមានទំនាក់ទំនងទៅនឹងអត្រាមរណៈខ្ពស់ដូចគ្នា។ ប៉ុន្តែជនដែលផ្ដាច់ខ្លួនពីសង្គម មានហានិភ័យខ្ពស់ជាង ដែលប្រឈមមុខ នឹងជំងឺវង្វេង ការបាក់ទឹកចិត្ត ជំងឺភ្លេចភ្លាំង និងជំងឺសរសៃឈាមបេះដូង។

ការប្រឈមនឹងជំងឺដែលបានរៀបរាប់នេះ ព្រោះបុគ្គលដែលផ្ដាច់ខ្លួនពីសង្គម ត្រូវបានគេរកឃើញថា មានបរិមាណសារធាតុពណ៌ប្រផះតិចនៅក្នុងខួរក្បាល ដែលសារធាតុនេះពាក់ព័ន្ធនឹង ដំណើរការចងចាំ និងការរៀនសូត្រ។ ចំណែកបញ្ហាភាពឯកោ ភាគច្រើនគឺប្រឈមនឹងហានិភ័យនៃជំងឺវង្វេង ប៉ុន្តែអាចដោះស្រាយបាន ប្រសិនបើអាចព្យាបាលជំងឺបាក់ទឹកចិត្តបាន។ ក្នុងន័យនេះ បង្ហាញថា ភាពឯកោ គឺកើតឡើងនៅពេលដែលអ្នកធ្លាក់ទៅក្នុងបញ្ហាបាក់ទឹកចិត្ត៕