ការសេពគ្រឿងស្រវឹង និងជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្ត មានទំនាក់ទំនងគ្នាតាមរូបភាពជាច្រើន។ ជាមួយនឹងភាពងាយស្រួលក្នុងការទិញ និងប្រើប្រាស់គ្រឿងស្រវឹង ជារឿយៗមនុស្សមានទំនោរប្រើគ្រឿងស្រវឹង ដើម្បីជាមធ្យោបាយដោះស្រាយបញ្ហាផ្លូវចិត្ត ប៉ុន្តែការទទួលទានស្រាក៏រួមចំណែកដល់រោគសញ្ញានៃជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្តផងដែរ។ ការស្រាវជ្រាវបង្ហាញថា ប្រសិនអ្នកកំពុងប្រើថ្នាំប្រឆាំងនឹងជំងឺផ្លូវចិត្ត ការប្រើប្រាស់គ្រឿងស្រវឹងអាចកាត់បន្ថយប្រសិទ្ធភាពថ្នាំ ហើយធ្វើឱ្យបញ្ហាធ្លាក់ទឹកចិត្តកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរ។

ជាតិអាល់កុលអាចបង្កើតអារម្មណ៍រំភើប និងរីករាយ ដែលធ្វើឱ្យអ្នកទទួលទានមានភាពរីករាយ និងមានទំនុកចិត្តខ្លាំងភ្លាមៗ ប៉ុន្តែអារម្មណ៍ទាំងនេះនឹងបាត់ទៅវិញក្នុងរយៈពេលដ៏ខ្លី។ គ្រឿងស្រវឹង គឺជាសារធាតុ ដែលមានឥទ្ធិពលអវិជ្ជមានខ្លាំងលើប្រព័ន្ធសរសៃប្រសាទកណ្ដាល (central nervous system) និងមុខងារយល់ដឹងរបស់ខួរក្បាល។ ការទទួលទានស្រាកាន់តែច្រើន រោគសញ្ញាកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរ ហើយកម្រិតនៃភាពស្រវឹងរបស់អ្នកទទួលទានអាចធ្វើឱ្យអ្នកទទួលទាន ពិបាកគ្រប់គ្រងអារម្មណ៍ខ្លួនឯង បាត់បង់សមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យ ការភ័ន្តច្រឡំ ការផ្លាស់ប្ដូរអារម្មណ៍លឿន ហើយកម្រិតនៃជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្តនឹងកាន់តែអាក្រក់ទៅៗ។

ការស្រាវជ្រាវបានរកឃើញថា មានកត្តាសំខាន់ៗចំនួន ៤ ដែលនាំឱ្យមនុស្សប្រើប្រាស់គ្រឿងស្រវឹង និងមានជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្ត កត្តាទាំងនោះមានដូចជា ១. ហ្សែន (រួមទាំងប្រវត្តិគ្រួសារ ឬការប្រើប្រាស់ថ្នាំ និងរបបអាហារខុស) ២. ការទទួលរងនូវការប៉ះទង្គិច និងរំលោភបំពាន ៣. លក្ខខណ្ឌសុខភាពផ្លូវចិត្ត និងទី៤ កត្តាបរិយាកាសសង្គម ដែលមានការប្រើប្រាស់អំពើហិង្សា សម្ពាធផ្លូវចិត្ត និងសម្លុត ឬគម្រាមកំហែងធ្វើបានជាដើម។

ការសិក្សាជាច្រើនរកឃើញថា ការញៀនស្រាមានទំនាក់ទំនងយ៉ាងជិតស្និទ្ធទៅនឹងជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្ត ហើយនៅពេលមនុស្សម្នាក់ត្រូវបានធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យឃើញថា មានបញ្ហាញៀនស្រា និងជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្តក្នុងពេលតែមួយ គេចាំបាច់ត្រូវស្វែងរកការព្យាបាលភ្លាមៗ ដើម្បីកាត់បន្ថយឥទ្ធិពលអវិជ្ជមាននៃបញ្ហាទាំងពីរនេះមកលើសុខភាពទាំងផ្លូវកាយ និងផ្លូវចិត្ត៕